SZPAK BALIJSKI
łac. Leucopsar rothschildi ang. Bali Mynah / White Mynah
WYSTĘPOWANIE
- Endemit występujący w północno – zachodniej części indonezyjskiej wyspy Bali. Niewielka populacja introdukowana na małej wyspie Nusa Penida.
ŚRODOWISKO
- Krawędzie lasów tropikalnych, otwarte sawanny krzewiaste i zalesione, do wysokości 175 m.
POŻYWIENIE
- Większą część pokarmu stanowią owady (gąsienice, mrówki, termity, ważki, koniki polne, świerszcze) zbierane na ziemi, chętnie zjada również nasiona i owoce, a okazjonalnie małe gady.
CHARAKTERYSTYKA
- Niewielki ptak z rodziny szpaków. Wyróżnia go upierzenie – jest białe za wyjątkiem czarnych końcówek lotek i sterówek. Tęczówka szara, biaława lub brązowa, naga skóra wokół oczu i za okiem koloru jasnobłękitnego. Dziób szary lub brązowy, nogi koloru niebieskiego.
- Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego - pióra grzebienia u samców wydają się być nieco dłuższe.
- Długo ciała 25 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 55 cm, masa ciała 70 – 115 g.
ZACHOWANIE
- Ptak monogamiczny. Związek wzmacniany jest przez wzajemne muskanie piór i popisy taneczne.
- Słynie z tego, że pięknie wokalizuje.
- Prowadzi osiadły tryb życia.
- Okres lęgowy przypada na porę deszczową (I – IV). Gniazdują w dziuplach ok. 4 – 10 m nad ziemią. Samica składa 2- 3 jaja kolory niebieskozielonego. Inkubacja trwa 22 – 28 dni. Po opuszczeniu gniazda młode dokarmiane są przez rodziców jeszcze przez ok. 7 tygodni.
WARTO WIEDZIEĆ
- Szpak balijski został odkryty dopiero w 1912 roku.
STATUS I OCHRONA
- Kategoria CR (Critically endangered) na Czerwonej Liście IUCN – gatunek zagrożony wyginięciem. W europejskich ogrodach zoologicznych Objęty konwencją CITES (załącznik I) i programem EEP.
- W Indonezji panuje przesąd, który mówi, że zwierzęta białe z natury i albinosy przynoszą szczęście. Szpaki były więc wyłapywane przez miejscową ludność, ale też w celach kolekcjonerskich i handlowych. Na spadek liczebności miała też wpływ utrata naturalnych siedlisk. W połowie XX wieku można było je spotkać już tylko w parku narodowym Bali Barat. Zamieszkiwały go też ostatnie tygrysy balijskie. Gatunek ten wyginął. Szpaki balijskie praktycznie podzieliły ich los – w 1999 roku populację na wolności szacowano na 12 osobników. Wiele ptaków pozostawało jednak w hodowlach, dzięki czemu populację można było odnowić. Obecnie prowadzona jest introdukcja szpaków balijskich na wyspie Nusa Penida w oparciu o osobniki wyhodowane w niewoli.
|
